Twaalf jaar geleden, bij het ontstaan van de partij, ben ik met veel overtuiging lid geworden van N-VA. Jarenlang heb ik me met veel engagement ingezet voor de partij, als actief bestuurslid op allerlei niveaus, een tijdlang als parlementair medewerker en ook als verkozene. Twee maanden geleden ben ik uit N-VA gestapt. De congresteksten die de partij toen voorbereidde, waren voor mij de spreekwoordelijke druppel. Deze week heb ik na grondig nadenken besloten om mij aan te sluiten bij SP.A. Velen zullen verwonderd zijn over deze stap, maar voor wie mij van nabij kent zal het niet zo’n grote verrassing zijn.
Toen ik in 2001 enthousiast in de politiek stapte, was dat omdat ik wilde meewerken aan een socialer en rechtvaardiger Vlaanderen. Een beloftevol Vlaanderen dat alle mensen maximaal de kansen biedt om hun talenten te ontplooien, een Vlaanderen dat de diversiteit van mensen positief benadert. Een warm Vlaanderen dat drijft op solidariteit, een Vlaanderen dat de hand reikt aan al wie het moeilijker heeft. Een sterk Vlaanderen waar de economie ten dienste staat van de burger en dat bijstuurt waar nodig. Kortom, een Vlaanderen dat de burgers het beleid geeft waar ze recht op hebben.
Die uitgesproken waarden en idealen vond ik lange tijd terug bij N-VA maar de laatste jaren helaas steeds minder. Als medewerker rond welzijn en het beleid voor personen met een handicap
had ik lange tijd nog het gevoel een positief verschil te kunnen maken en dat sociaal profiel mee te kunnen uitdragen, maar je voelde ook dat dergelijke thema’s helemaal niet hoog op de agenda stonden. Mijn deelname aan de recente congrescommissie heeft dan voor mij definitief duidelijk gemaakt dat de sociale gedachte voor de N-VA volledig naar de achtergrond is verdwenen en definitief moet wijken voor een ander discours.
Er worden (pro forma?) nog wel sociale accenten gelegd, maar ze wegen licht en worden even gemakkelijk weer terzijde geschoven … De partij vaart steeds meer een harde en uitgesproken liberale koers. Het profiel van de witte konijnen die de laatste weken werden binnengehaald, bevestigt dat alleen maar. De ondertoon van het ideologische discours wordt almaar harder en negatiever en de stijl almaar provocerender. Vlaanderen wordt steeds meer naar voren geschoven als de oplossing voor het ‘profitariaat’ van Franstaligen, vreemdelingen, werklozen, … en als middel voor een zeer economiegericht beleid waar de burger vooral moet meedraaien en niet te veel eisen mag stellen. Kortom, van de idee van een warm en solidair Vlaanderen waarvan ik en veel andere N-VA’ers bij de opstart van de partij droomden, blijft nog maar weinig over.
Al van in mijn jeugd heb ik een sterke sympathie voor het linkse, emanciperende gedachtegoed. Dat is op zich absoluut niet tegengesteld aan het streven naar meer volksautonomie. Belangrijke volksbewegingen in Europa zijn zelfs uitgesproken links. SP.A heeft omwille van zijn sociaal discours bijgevolg altijd mijn sympathie gehad. Maar ik was er ook van overtuigd dat de twee, een Vlaams en een sociaal beleid, een meerwaarde hadden.
Na een paar weken rust heb ik besloten om de recente visieteksten van SP.A te bestuderen. Ik had ook verschillende gesprekken met SP.A’ers die mijn beeld over de partij bevestigden en mijn geloof versterkten dat ik op een positieve manier kan meewerken aan het verhaal van de SP.A.
België zal de komende decennia ongetwijfeld verder evolueren, met meer bevoegdheden voor de deelstaten. En dat zal ik steeds blijven steunen als die hervormingen zo aangepakt worden dat ze in het belang zijn van álle burgers, dus van Vlamingen, Brusselaars en Walen. De solidariteitsgedachte mag dus niet uitgehold te worden. Waar het over gaat is dat alle burgers het goede beleid krijgen waar ze recht op hebben.
SP.A heeft in het verleden alle zes staatshervormingen mee onderhandeld en goedgekeurd. Ze heeft daarbij wel steeds die hervormingen vanuit een sociale invalshoek geëvalueerd en zal dat ook steeds blijven doen. Getuige daarvan hun concrete voorstellen om de nieuwe Vlaamse bevoegdheden in te vullen. Dat is een manier van werken waarin ik mij perfect kan vinden. Liever een ploeg die gaat voor een sterk Vlaanderen dan een ploeg die gaat voor het Vlaanderen van de sterksten.
Meer dan ooit zullen we in de toekomst een sterke Vlaamse sociale partij nodig hebben om het voortbestaan van onze welvaartsstaat te garanderen. Die welvaartsstaat is essentieel voor het welzijn en de welvaart van alle Vlamingen. Dat die welvaartsstaat efficiënter kan en moet worden, staat buiten kijf. En dat verdedigt ook SP.A ten volle. Maar het streven naar een efficiëntere overheid is nog iets anders dan een beleid dat er op gericht is om onze welvaartsstaat en sociale verworvenheden af te bouwen ten voordele van de kleine groep die denkt die welvaartsstaat niet meer nodig te hebben. Ik ben er trouwens van overtuigd dat alleen een sterke overheid (geen mini-overheid), die zoveel mogelijk op maat van zijn burgers werkt, solidariteit ten volle kan realiseren.
In de SP.A van vandaag vind ik heel veel van mijn idealen terug waarvoor ik twaalf jaar geleden in de politiek stapte: een sterke overheid ten dienste van de burgers, een sterke economie en volwaardige jobs ten dienste van de samenleving en een sterk uitgebouwde sociale zekerheid ten dienste van iedereen die ze nodig heeft (en dat kan nagenoeg ieder van ons overkomen). De samenleving waar de SP.A naar streeft, een maatschappij waarin men bijdraagt wat men kan en waarin men de ondersteuning en de kansen krijgt die men nodig heeft, is ook de samenleving waar ik naar streef. En daarom wil ik mij vanaf nu ook ten volle inzetten voor die partij.
Als ik mij engageer is dat nooit met de handrem op. Nadat ik uit N-VA stapte, heb ik mijn mandaat teruggegeven aan die partij. Voor mij was dat vanzelfsprekend. In zo’n situatie vind ik dat een correcte houding. Dat neemt niet weg dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en ik de komende jaren graag een actieve rol wil spelen in de politiek. Op korte termijn betekent dat inhoudelijk meewerken door mijn insteek te geven voor de visie- en partijteksten. Of ik bij de komende verkiezingen ook al zal opkomen voor de SP.A staat echter nog niet vast en is voor mij ook niet de essentie. De schikkingen die we overwegen om een familielid beter te kunnen ondersteunen gaan nu voor. Wel wil ik nu al inhoudelijk bijdragen aan het positieve verhaal van de SP.A en zoals alle leden ook mijn omgeving overtuigen van het belang van een sterke sociale partij.
Toen ik in 2001 enthousiast in de politiek stapte, was dat omdat ik wilde meewerken aan een socialer en rechtvaardiger Vlaanderen. Een beloftevol Vlaanderen dat alle mensen maximaal de kansen biedt om hun talenten te ontplooien, een Vlaanderen dat de diversiteit van mensen positief benadert. Een warm Vlaanderen dat drijft op solidariteit, een Vlaanderen dat de hand reikt aan al wie het moeilijker heeft. Een sterk Vlaanderen waar de economie ten dienste staat van de burger en dat bijstuurt waar nodig. Kortom, een Vlaanderen dat de burgers het beleid geeft waar ze recht op hebben.
Die uitgesproken waarden en idealen vond ik lange tijd terug bij N-VA maar de laatste jaren helaas steeds minder. Als medewerker rond welzijn en het beleid voor personen met een handicap
had ik lange tijd nog het gevoel een positief verschil te kunnen maken en dat sociaal profiel mee te kunnen uitdragen, maar je voelde ook dat dergelijke thema’s helemaal niet hoog op de agenda stonden. Mijn deelname aan de recente congrescommissie heeft dan voor mij definitief duidelijk gemaakt dat de sociale gedachte voor de N-VA volledig naar de achtergrond is verdwenen en definitief moet wijken voor een ander discours.
Er worden (pro forma?) nog wel sociale accenten gelegd, maar ze wegen licht en worden even gemakkelijk weer terzijde geschoven … De partij vaart steeds meer een harde en uitgesproken liberale koers. Het profiel van de witte konijnen die de laatste weken werden binnengehaald, bevestigt dat alleen maar. De ondertoon van het ideologische discours wordt almaar harder en negatiever en de stijl almaar provocerender. Vlaanderen wordt steeds meer naar voren geschoven als de oplossing voor het ‘profitariaat’ van Franstaligen, vreemdelingen, werklozen, … en als middel voor een zeer economiegericht beleid waar de burger vooral moet meedraaien en niet te veel eisen mag stellen. Kortom, van de idee van een warm en solidair Vlaanderen waarvan ik en veel andere N-VA’ers bij de opstart van de partij droomden, blijft nog maar weinig over.
Al van in mijn jeugd heb ik een sterke sympathie voor het linkse, emanciperende gedachtegoed. Dat is op zich absoluut niet tegengesteld aan het streven naar meer volksautonomie. Belangrijke volksbewegingen in Europa zijn zelfs uitgesproken links. SP.A heeft omwille van zijn sociaal discours bijgevolg altijd mijn sympathie gehad. Maar ik was er ook van overtuigd dat de twee, een Vlaams en een sociaal beleid, een meerwaarde hadden.
Na een paar weken rust heb ik besloten om de recente visieteksten van SP.A te bestuderen. Ik had ook verschillende gesprekken met SP.A’ers die mijn beeld over de partij bevestigden en mijn geloof versterkten dat ik op een positieve manier kan meewerken aan het verhaal van de SP.A.
België zal de komende decennia ongetwijfeld verder evolueren, met meer bevoegdheden voor de deelstaten. En dat zal ik steeds blijven steunen als die hervormingen zo aangepakt worden dat ze in het belang zijn van álle burgers, dus van Vlamingen, Brusselaars en Walen. De solidariteitsgedachte mag dus niet uitgehold te worden. Waar het over gaat is dat alle burgers het goede beleid krijgen waar ze recht op hebben.
SP.A heeft in het verleden alle zes staatshervormingen mee onderhandeld en goedgekeurd. Ze heeft daarbij wel steeds die hervormingen vanuit een sociale invalshoek geëvalueerd en zal dat ook steeds blijven doen. Getuige daarvan hun concrete voorstellen om de nieuwe Vlaamse bevoegdheden in te vullen. Dat is een manier van werken waarin ik mij perfect kan vinden. Liever een ploeg die gaat voor een sterk Vlaanderen dan een ploeg die gaat voor het Vlaanderen van de sterksten.
Meer dan ooit zullen we in de toekomst een sterke Vlaamse sociale partij nodig hebben om het voortbestaan van onze welvaartsstaat te garanderen. Die welvaartsstaat is essentieel voor het welzijn en de welvaart van alle Vlamingen. Dat die welvaartsstaat efficiënter kan en moet worden, staat buiten kijf. En dat verdedigt ook SP.A ten volle. Maar het streven naar een efficiëntere overheid is nog iets anders dan een beleid dat er op gericht is om onze welvaartsstaat en sociale verworvenheden af te bouwen ten voordele van de kleine groep die denkt die welvaartsstaat niet meer nodig te hebben. Ik ben er trouwens van overtuigd dat alleen een sterke overheid (geen mini-overheid), die zoveel mogelijk op maat van zijn burgers werkt, solidariteit ten volle kan realiseren.
In de SP.A van vandaag vind ik heel veel van mijn idealen terug waarvoor ik twaalf jaar geleden in de politiek stapte: een sterke overheid ten dienste van de burgers, een sterke economie en volwaardige jobs ten dienste van de samenleving en een sterk uitgebouwde sociale zekerheid ten dienste van iedereen die ze nodig heeft (en dat kan nagenoeg ieder van ons overkomen). De samenleving waar de SP.A naar streeft, een maatschappij waarin men bijdraagt wat men kan en waarin men de ondersteuning en de kansen krijgt die men nodig heeft, is ook de samenleving waar ik naar streef. En daarom wil ik mij vanaf nu ook ten volle inzetten voor die partij.
Als ik mij engageer is dat nooit met de handrem op. Nadat ik uit N-VA stapte, heb ik mijn mandaat teruggegeven aan die partij. Voor mij was dat vanzelfsprekend. In zo’n situatie vind ik dat een correcte houding. Dat neemt niet weg dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en ik de komende jaren graag een actieve rol wil spelen in de politiek. Op korte termijn betekent dat inhoudelijk meewerken door mijn insteek te geven voor de visie- en partijteksten. Of ik bij de komende verkiezingen ook al zal opkomen voor de SP.A staat echter nog niet vast en is voor mij ook niet de essentie. De schikkingen die we overwegen om een familielid beter te kunnen ondersteunen gaan nu voor. Wel wil ik nu al inhoudelijk bijdragen aan het positieve verhaal van de SP.A en zoals alle leden ook mijn omgeving overtuigen van het belang van een sterke sociale partij.